pl macica, organ zmaterializowany. Być może nazwa wywodzi się
- Stres silny, permanentny może doprowadzić do zjawiska, do obrazu chorobowego, do pojawienia się symptomu zwanego w języku ludowym wściekiem macicy, czyli histeria, charakteryzują się zmienionym stanem samoświadomości lub objawami neurastenicznymi (jak n.paraliż, ślepota, głuchota, ataki padaczkowe). Obecnie używane sa takie pojęcia jak zaburzenie somatyczne, zaburzenie konwersyjne lub zaburzenie dysocjacyjne. Stres i reakcja ciała na obciążenie natury elektromagnetycznej nie są brane pod uwagę w świecie XXI wieku,
a jedynie przez jakozaburzenie osobowości.
- Z medycznego żargonu termin histeria znika wyparty przez feministki
W związku z tym histeria jest jednym z czterech podstawowych typów osobowości.
- Przez bardzo długi czas histeria była nawet rozumiana jako zaburzenie fizyczne i psychiczne, które występuje wyłącznie u kobiet i jest spowodowane chorobą macicy. Zgodnie z takim rozumieniem choroby kobiety, które cierpią na histerię, często mają pewne cechy osobowości (skupione na sobie, potrzebujące aprobaty, uzależnione od krytyki, bezrefleksyjne itp.). Niektóre przejawy histerii interpretowano jako subtelną walkę z (męską) wyższością. Istnieją jednak teorie, które koncentrują się na sile matki lub więzi matka-dziecko. Patologizacja
i leczenie uczyniły te zachowania z jednej strony chorobą; jednocześnie jednak przywracano zaatakowaną wyższość na innym poziomie. Przyniosło to korzyści obu stronom relacji lekarz-pacjent, pacjentowi
i lekarzowi.
- Histeria jest uważana za najstarszą ze wszystkich obserwowanych zaburzeń psychicznych. W starożytnych opisach histerii na starożytnych egipskich papirusach z II tysiąclecia p.n.e., jak u Platona (w Dialogue Timaeus, Timajos 91 a-d) i w Corpus Hippocraticum, przyczyną histerii pniges hysterikai jest „chora macica.
w poszukiwaniu spermy w ciele, a w przypadku uduszenia się może podnieść się do serca, a następnie nawet wgryźć się w mózg.
- Oprócz innych symptgomów ów choroby prowadzi to do typowego zachowania „histerycznego” lub „ataku histerycznego”, ponieważ według medycyny Hipokratesa macica wywiera nacisk na inne narządy, takie jak przepona i narządy oddechowe, a tym samym również na („histeryczny”) Powoduje uduszenie (z ustaniem oddychania, utratą głos
i upośledzeniem percepcji zmysłowej), jak to również opisał około umownego roku 100 n e. Soranos z Efezu w swoich uwagach na temat histerii.
- W 1888 roku Paul Julius Möbius wstępnie zdefiniował histerię jako wszystkie te patologiczne zjawiska, które są spowodowane ideami. Odpowiadało to ogólnemu rozumieniu histerii przed 1895 r. i obejmowało praktycznie dużą część wszystkich chorób psychicznych. Obraz kliniczny był zatem bardzo niespecyficzny i rozległy. Główną cechą histerii było to, że nie można było zidentyfikować przyczyn somatycznych.
w celu usunięcia „stref histerogenicznych.*
- Co znamienne, droga Zygmunta Freuda do psychoanalizy prowadziła również przez histerię, w której Freud odniósł się do Jean-Martina Charcota, który specjalizował sie w badaniu histerii. To, co Freud odkrył w Salpêtrière w tamtych latach, to profesjonalizacja polityki naukowej. Doprowadziło to do rozległego finansowania polityki naukowej dla odnoszącego sukcesy na arenie międzynarodowej projektu badania histerii, który jest interesujący ze względu na swoje erotyczne ukierunkowanie i reprezentatywny dla francuskiego krajobrazu badawczego, z którego blasku skorzystał również młody Freud. Jednak
z metod leczenia w Salpêtrière korzystali już współcześni z innych uczelni, m.in. np. przez szkołę w Nancy, mocno krytykowaną przez Bernheima. Aby otrzymać obraz tamtych czasów, należy zacytować:
Ovarienpresse 1878 (Prasa jajnikowa)
i odpowie im, niezwykle ekscytujące zdjęcia, ale także zaprezentowali je publiczności w leçons du mardi. Z tej okazji można było… włożyć je do tężca, a następnie maltretować hipnozą, magnesami, wstrząsami elektrycznymi i specjalną współczesną atrakcją, prasą do jajników.”
- Obecne badania honorują niezależne autorstwo literackie i artystyczne walory, a tym samym oddają naukowo-propagandowy wymiar histerii około 1870 roku.
- Później, wraz z Josefem Breuerem, Freud opublikował swoje „Studia nad histerią”, opublikowane po raz pierwszy w 1895 roku, w całości zredagowane wraz z wydaniem z 1922 r. Badania te są powszechnie uważane za pierwsze prace psychoanalizy; termin „psychoanaliza” jest tu również użyty po raz pierwszy (patrz historia psychoanalizy).
- Termin „histeria” został na nowo zdefiniowany przez Freuda
– w zdecydowanym odejściu od Charcota i jego bojowego aparatu prasy jajnikowej – gdzie wprowadził termin nerwica konwersyjna, ponieważ, jego zdaniem, cierpienie psychiczne zostało tutaj przekształcone
w materialne, w fizyczne. Jednak zmiana nazwy nie była w stanie zwyciężyć, zwłaszcza że później uznano, że prawie każda dolegliwość psychiczna powoduje objawy fizyczne, które w żadnym wypadku nie muszą wykazywać cech „histerycznych”. Do 1952 roku termin ten był używany jako zbiorcze określenie dla dużej liczby nie jasno określonych
i wyłącznie kobiecych dolegliwości, dopóki nie został usunięty z listy chorób przez „Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne”.
Czyli diagnowy i nazwy którymi posługujemy się nie odpowiadają rzeczywistemu stanowi rzeczy i nie są właściwymi nazwami.
i Breuera. Freud widział w tym prawdziwy problem, ponieważ nie można go było utożsamiać z informacjami swobodnie podawanymi przez histeryka. Wydawało się, że pacjentka próbował ukryć ten proces. Początkowo Freud zakładał, że wyparte wydarzenia w dzieciństwie, zwłaszcza natury seksualnej (patrz teoria uwodzenia), są decydujące dla rozwoju histerii. Freud odrzucił tę teorię na rzecz swojej późniejszej teorii nieświadomych idei, która była również odpowiednia do opracowania wyjaśnienia etiogenetycznego i rozwoju psychoanalizy jako formy terapii konwersacyjnej bez użycia hipnozy.
- W latach 1980-tych krytycznie przeanalizowano pojęcie histerii, w wyniku czego termin ten został usunięty z terminologii medycznej, a próby utrzymania pojęć takich jak nerwica konwersyjna czy nerwica histeryczna nie powiodły się.
z obiektem (brak triangulacji) i narcystycznej (idealizacji ojca).
- czasem także z seksualnym dotykiem.