Starożytni Grecy nazywali ten żeński organ ὑστέρα hystéra, Germanie Gebärmutter, czyli matka rodząca (Mutter i Mater = matka;
pl macica, organ zmaterializowany. Być może nazwa wywodzi się
pl macica, organ zmaterializowany. Być może nazwa wywodzi się
z indoeuropejskiego ud-tero -"wystająca część ciała”, łac. uterus.
- Stres silny, permanentny może doprowadzić do zjawiska, do obrazu chorobowego, do pojawienia się symptomu zwanego w języku ludowym wściekiem macicy, czyli histeria, charakteryzują się zmienionym stanem samoświadomości lub objawami neurastenicznymi (jak n.paraliż, ślepota, głuchota, ataki padaczkowe). Obecnie używane sa takie pojęcia jak zaburzenie somatyczne, zaburzenie konwersyjne lub zaburzenie dysocjacyjne. Stres i reakcja ciała na obciążenie natury elektromagnetycznej nie są brane pod uwagę w świecie XXI wieku,
a jedynie przez jakozaburzenie osobowości.
- Z medycznego żargonu termin histeria znika wyparty przez feministki
- Stres silny, permanentny może doprowadzić do zjawiska, do obrazu chorobowego, do pojawienia się symptomu zwanego w języku ludowym wściekiem macicy, czyli histeria, charakteryzują się zmienionym stanem samoświadomości lub objawami neurastenicznymi (jak n.paraliż, ślepota, głuchota, ataki padaczkowe). Obecnie używane sa takie pojęcia jak zaburzenie somatyczne, zaburzenie konwersyjne lub zaburzenie dysocjacyjne. Stres i reakcja ciała na obciążenie natury elektromagnetycznej nie są brane pod uwagę w świecie XXI wieku,
a jedynie przez jakozaburzenie osobowości.
- Z medycznego żargonu termin histeria znika wyparty przez feministki
ponieważ jest etymologicznie i historycznie związany z macicą, tj. płcią żeńską, co przez te wrażliwe panie utożsamające się ze swoimi ziemskimi skafandrami za braźliwe.
Jednakże zarówno diagnoza, jak i podejścia terapeutyczne były niespójne. NIe jest łatwym zadaniem postawić trafną 100% diagnozę (nota bene nie tylko w obliczu tego włąśnie objawu) więc medycy tworzą takie terminy jak "reakcja histrioniczna”, "zaburzenie konwersyjne", "histeria konwersyjna" lub "zaburzenie somatyzacyjne" (z często zmieniającymi się objawami fizycznymi) oraz „zespół psychoreaktywny” i... przepisują lekką ręką psychodeliki, czyli substancje dozwolone, psychoaktywne, halucynogeny serotoninergiczne.
Jako diagnozę medyczną histerię zastąpiono w międzynarodowej klasyfikacji zaburzeń psychicznych (ICD-10) terminami zaburzenie dysocjacyjne (F44) i histrioniczne zaburzenie osobowości (F60.4).
- Jednym słowem jest to neuroza spowodowana być może jakąś egocentryczną potrzebą (np. mój mąż jest podziwiany, szanowany, a ja nie lub gdy Ziuta wchodzi di kawiarni wszyscy na nią patrzą za mnie nikt nie zauważa). Pewne systemy diagnostyczne nie zdają tu egzaminu. Tradycyjnie histerię charakteryzowano jako zachowanie psychogenne; obserwowano różnorodne objawy fizyczne bez podłoża organicznego jak, m.in. zaburzenia chodzenia, Hyperkinezja/ Hypermotoryka, także paraliż, zaburzenia emocjonalne, niewydolność narządów czuciowych m.in. B. ślepota lub głuchota. Wybitny niemiecki psychoanalityk Fritz Riemann ukuł koncepcję osobowości histerycznej.
W związku z tym histeria jest jednym z czterech podstawowych typów osobowości.
W związku z tym histeria jest jednym z czterech podstawowych typów osobowości.
- Termin „histeria” wydaje się problematyczny m.in. dlatego, że ma pejoratywne znaczenie związane z rzekomo płciową więzią, dlatego dziś częściej używa się terminu „zaburzenie konwersyjne”.
- Przez bardzo długi czas histeria była nawet rozumiana jako zaburzenie fizyczne i psychiczne, które występuje wyłącznie u kobiet i jest spowodowane chorobą macicy. Zgodnie z takim rozumieniem choroby kobiety, które cierpią na histerię, często mają pewne cechy osobowości (skupione na sobie, potrzebujące aprobaty, uzależnione od krytyki, bezrefleksyjne itp.). Niektóre przejawy histerii interpretowano jako subtelną walkę z (męską) wyższością. Istnieją jednak teorie, które koncentrują się na sile matki lub więzi matka-dziecko. Patologizacja
i leczenie uczyniły te zachowania z jednej strony chorobą; jednocześnie jednak przywracano zaatakowaną wyższość na innym poziomie. Przyniosło to korzyści obu stronom relacji lekarz-pacjent, pacjentowi
i lekarzowi.
- Histeria jest uważana za najstarszą ze wszystkich obserwowanych zaburzeń psychicznych. W starożytnych opisach histerii na starożytnych egipskich papirusach z II tysiąclecia p.n.e., jak u Platona (w Dialogue Timaeus, Timajos 91 a-d) i w Corpus Hippocraticum, przyczyną histerii pniges hysterikai jest „chora macica.
- Przez bardzo długi czas histeria była nawet rozumiana jako zaburzenie fizyczne i psychiczne, które występuje wyłącznie u kobiet i jest spowodowane chorobą macicy. Zgodnie z takim rozumieniem choroby kobiety, które cierpią na histerię, często mają pewne cechy osobowości (skupione na sobie, potrzebujące aprobaty, uzależnione od krytyki, bezrefleksyjne itp.). Niektóre przejawy histerii interpretowano jako subtelną walkę z (męską) wyższością. Istnieją jednak teorie, które koncentrują się na sile matki lub więzi matka-dziecko. Patologizacja
i leczenie uczyniły te zachowania z jednej strony chorobą; jednocześnie jednak przywracano zaatakowaną wyższość na innym poziomie. Przyniosło to korzyści obu stronom relacji lekarz-pacjent, pacjentowi
i lekarzowi.
- Histeria jest uważana za najstarszą ze wszystkich obserwowanych zaburzeń psychicznych. W starożytnych opisach histerii na starożytnych egipskich papirusach z II tysiąclecia p.n.e., jak u Platona (w Dialogue Timaeus, Timajos 91 a-d) i w Corpus Hippocraticum, przyczyną histerii pniges hysterikai jest „chora macica.
- W Dialogu Timajos Platona macica jest „żywą istotą, która pragnie mieć dzieci” (ros. matka) a gdy to pragnienie rośnie, macica zaczyna „błądzić po ciele”.
- Koncepcyjnie założono m.in., że macica, jeśli nie jest regularnie karmiona męskim nasieniem, wówczas może zacząć wędrować
w poszukiwaniu spermy w ciele, a w przypadku uduszenia się może podnieść się do serca, a następnie nawet wgryźć się w mózg.
- Oprócz innych symptgomów ów choroby prowadzi to do typowego zachowania „histerycznego” lub „ataku histerycznego”, ponieważ według medycyny Hipokratesa macica wywiera nacisk na inne narządy, takie jak przepona i narządy oddechowe, a tym samym również na („histeryczny”) Powoduje uduszenie (z ustaniem oddychania, utratą głos
i upośledzeniem percepcji zmysłowej), jak to również opisał około umownego roku 100 n e. Soranos z Efezu w swoich uwagach na temat histerii.
w poszukiwaniu spermy w ciele, a w przypadku uduszenia się może podnieść się do serca, a następnie nawet wgryźć się w mózg.
- Oprócz innych symptgomów ów choroby prowadzi to do typowego zachowania „histerycznego” lub „ataku histerycznego”, ponieważ według medycyny Hipokratesa macica wywiera nacisk na inne narządy, takie jak przepona i narządy oddechowe, a tym samym również na („histeryczny”) Powoduje uduszenie (z ustaniem oddychania, utratą głos
i upośledzeniem percepcji zmysłowej), jak to również opisał około umownego roku 100 n e. Soranos z Efezu w swoich uwagach na temat histerii.
- Tezie o "wędrującej macicy" po raz pierwszy zaprzeczył angielski lekarz Thomas Sydenham, który w 1682 roku napisał list w tej sprawie do Williama Cole'a, który zasłynął z badania histerii, jaką uważał za hipochondrię, zaś Jean-Martin Charcot** i Zygmunt Freud zauważyli później, że histeria występuje nie tylko u kobiet, czego od lat 80. XIX wieku prawie nie kwestionowano].
- W 1888 roku Paul Julius Möbius wstępnie zdefiniował histerię jako wszystkie te patologiczne zjawiska, które są spowodowane ideami. Odpowiadało to ogólnemu rozumieniu histerii przed 1895 r. i obejmowało praktycznie dużą część wszystkich chorób psychicznych. Obraz kliniczny był zatem bardzo niespecyficzny i rozległy. Główną cechą histerii było to, że nie można było zidentyfikować przyczyn somatycznych.
- W 1888 roku Paul Julius Möbius wstępnie zdefiniował histerię jako wszystkie te patologiczne zjawiska, które są spowodowane ideami. Odpowiadało to ogólnemu rozumieniu histerii przed 1895 r. i obejmowało praktycznie dużą część wszystkich chorób psychicznych. Obraz kliniczny był zatem bardzo niespecyficzny i rozległy. Główną cechą histerii było to, że nie można było zidentyfikować przyczyn somatycznych.
- W XX wieku spektrum leczenia histerii obejmowało klitoridektomię
w celu usunięcia „stref histerogenicznych.*
w celu usunięcia „stref histerogenicznych.*
- Objawem, który w dużej mierze uznano za patognomoniczny dla histerii, była globus hystericus, o której mówi się również w chorobie Christiana Buddenbrocka zdiagnozowanej jako histeria w powieści Thomasa Manna pt "Buddenbrock".
- Co znamienne, droga Zygmunta Freuda do psychoanalizy prowadziła również przez histerię, w której Freud odniósł się do Jean-Martina Charcota, który specjalizował sie w badaniu histerii. To, co Freud odkrył w Salpêtrière w tamtych latach, to profesjonalizacja polityki naukowej. Doprowadziło to do rozległego finansowania polityki naukowej dla odnoszącego sukcesy na arenie międzynarodowej projektu badania histerii, który jest interesujący ze względu na swoje erotyczne ukierunkowanie i reprezentatywny dla francuskiego krajobrazu badawczego, z którego blasku skorzystał również młody Freud. Jednak
z metod leczenia w Salpêtrière korzystali już współcześni z innych uczelni, m.in. np. przez szkołę w Nancy, mocno krytykowaną przez Bernheima. Aby otrzymać obraz tamtych czasów, należy zacytować:
Ovarienpresse 1878 (Prasa jajnikowa)
- Co znamienne, droga Zygmunta Freuda do psychoanalizy prowadziła również przez histerię, w której Freud odniósł się do Jean-Martina Charcota, który specjalizował sie w badaniu histerii. To, co Freud odkrył w Salpêtrière w tamtych latach, to profesjonalizacja polityki naukowej. Doprowadziło to do rozległego finansowania polityki naukowej dla odnoszącego sukcesy na arenie międzynarodowej projektu badania histerii, który jest interesujący ze względu na swoje erotyczne ukierunkowanie i reprezentatywny dla francuskiego krajobrazu badawczego, z którego blasku skorzystał również młody Freud. Jednak
z metod leczenia w Salpêtrière korzystali już współcześni z innych uczelni, m.in. np. przez szkołę w Nancy, mocno krytykowaną przez Bernheima. Aby otrzymać obraz tamtych czasów, należy zacytować:
Ovarienpresse 1878 (Prasa jajnikowa)
- „Opublikowali nie tylko swoje wypowiedzi z delirium werbalnego
i odpowie im, niezwykle ekscytujące zdjęcia, ale także zaprezentowali je publiczności w leçons du mardi. Z tej okazji można było… włożyć je do tężca, a następnie maltretować hipnozą, magnesami, wstrząsami elektrycznymi i specjalną współczesną atrakcją, prasą do jajników.”
Leçons du mardii odpowie im, niezwykle ekscytujące zdjęcia, ale także zaprezentowali je publiczności w leçons du mardi. Z tej okazji można było… włożyć je do tężca, a następnie maltretować hipnozą, magnesami, wstrząsami elektrycznymi i specjalną współczesną atrakcją, prasą do jajników.”
- Tzw. histeroepileptyczny obraz kliniczny pacjentów był również dokumentowany fotograficznie i pisemnie potwierdzony.
- Obecne badania honorują niezależne autorstwo literackie i artystyczne walory, a tym samym oddają naukowo-propagandowy wymiar histerii około 1870 roku.
- Później, wraz z Josefem Breuerem, Freud opublikował swoje „Studia nad histerią”, opublikowane po raz pierwszy w 1895 roku, w całości zredagowane wraz z wydaniem z 1922 r. Badania te są powszechnie uważane za pierwsze prace psychoanalizy; termin „psychoanaliza” jest tu również użyty po raz pierwszy (patrz historia psychoanalizy).
- Termin „histeria” został na nowo zdefiniowany przez Freuda
– w zdecydowanym odejściu od Charcota i jego bojowego aparatu prasy jajnikowej – gdzie wprowadził termin nerwica konwersyjna, ponieważ, jego zdaniem, cierpienie psychiczne zostało tutaj przekształcone
w materialne, w fizyczne. Jednak zmiana nazwy nie była w stanie zwyciężyć, zwłaszcza że później uznano, że prawie każda dolegliwość psychiczna powoduje objawy fizyczne, które w żadnym wypadku nie muszą wykazywać cech „histerycznych”. Do 1952 roku termin ten był używany jako zbiorcze określenie dla dużej liczby nie jasno określonych
i wyłącznie kobiecych dolegliwości, dopóki nie został usunięty z listy chorób przez „Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne”.
Czyli diagnowy i nazwy którymi posługujemy się nie odpowiadają rzeczywistemu stanowi rzeczy i nie są właściwymi nazwami.
- Obecne badania honorują niezależne autorstwo literackie i artystyczne walory, a tym samym oddają naukowo-propagandowy wymiar histerii około 1870 roku.
- Później, wraz z Josefem Breuerem, Freud opublikował swoje „Studia nad histerią”, opublikowane po raz pierwszy w 1895 roku, w całości zredagowane wraz z wydaniem z 1922 r. Badania te są powszechnie uważane za pierwsze prace psychoanalizy; termin „psychoanaliza” jest tu również użyty po raz pierwszy (patrz historia psychoanalizy).
- Termin „histeria” został na nowo zdefiniowany przez Freuda
– w zdecydowanym odejściu od Charcota i jego bojowego aparatu prasy jajnikowej – gdzie wprowadził termin nerwica konwersyjna, ponieważ, jego zdaniem, cierpienie psychiczne zostało tutaj przekształcone
w materialne, w fizyczne. Jednak zmiana nazwy nie była w stanie zwyciężyć, zwłaszcza że później uznano, że prawie każda dolegliwość psychiczna powoduje objawy fizyczne, które w żadnym wypadku nie muszą wykazywać cech „histerycznych”. Do 1952 roku termin ten był używany jako zbiorcze określenie dla dużej liczby nie jasno określonych
i wyłącznie kobiecych dolegliwości, dopóki nie został usunięty z listy chorób przez „Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne”.
Czyli diagnowy i nazwy którymi posługujemy się nie odpowiadają rzeczywistemu stanowi rzeczy i nie są właściwymi nazwami.
**) Do ekstrawaganckich metod tego psychiatry należało oślepianie nagłym błyskiem neurotyków i psychotyków i / lub oblewanie psychotyków zimną wodą (stąd kudowe "wariat z mokrą główą".
- Wprowadzenie kryteriów etiogenetycznych w odniesieniu do procesu psychologicznego typowego dla choroby można również doszukiwać się u Freuda
i Breuera. Freud widział w tym prawdziwy problem, ponieważ nie można go było utożsamiać z informacjami swobodnie podawanymi przez histeryka. Wydawało się, że pacjentka próbował ukryć ten proces. Początkowo Freud zakładał, że wyparte wydarzenia w dzieciństwie, zwłaszcza natury seksualnej (patrz teoria uwodzenia), są decydujące dla rozwoju histerii. Freud odrzucił tę teorię na rzecz swojej późniejszej teorii nieświadomych idei, która była również odpowiednia do opracowania wyjaśnienia etiogenetycznego i rozwoju psychoanalizy jako formy terapii konwersacyjnej bez użycia hipnozy.
- W latach 1980-tych krytycznie przeanalizowano pojęcie histerii, w wyniku czego termin ten został usunięty z terminologii medycznej, a próby utrzymania pojęć takich jak nerwica konwersyjna czy nerwica histeryczna nie powiodły się.
i Breuera. Freud widział w tym prawdziwy problem, ponieważ nie można go było utożsamiać z informacjami swobodnie podawanymi przez histeryka. Wydawało się, że pacjentka próbował ukryć ten proces. Początkowo Freud zakładał, że wyparte wydarzenia w dzieciństwie, zwłaszcza natury seksualnej (patrz teoria uwodzenia), są decydujące dla rozwoju histerii. Freud odrzucił tę teorię na rzecz swojej późniejszej teorii nieświadomych idei, która była również odpowiednia do opracowania wyjaśnienia etiogenetycznego i rozwoju psychoanalizy jako formy terapii konwersacyjnej bez użycia hipnozy.
- W latach 1980-tych krytycznie przeanalizowano pojęcie histerii, w wyniku czego termin ten został usunięty z terminologii medycznej, a próby utrzymania pojęć takich jak nerwica konwersyjna czy nerwica histeryczna nie powiodły się.
- Jednak w psychoanalizie termin ten jest nadal używany w pokrewnym znaczeniu. Histeria jest tu rozumiana jako psychogenne zaburzenie fizyczne w sensie histerii konwersyjnej (konwersja konfliktu intrapsychicznego w objawy fizyczne; zaburzenie konwersyjne) lub histeria lękowa, w której lęk jest utrwalony na określonym przedmiocie zewnętrznym (fobia). Celem jest integracja tzw. teorii oralnej (nierozwiązane przywiązanie do obiektu pierwotnego) i edypalnej (nierozwiązanej kateksji libidinalnej rodzica płci przeciwnej) oraz teorii relacji
z obiektem (brak triangulacji) i narcystycznej (idealizacji ojca).
z obiektem (brak triangulacji) i narcystycznej (idealizacji ojca).
- Termin histeria istnieje w potocznym użyciu; ale często, jak w przeszłości, tylko jako przymiotnik. (René Kaech wskazał w 1950 r, że to francuscy lekarze, Joseph Lieu, François Boissier de Sauvages de Lacroix i Joseph Raulin jako pierwsi zastosowali słowa Histeria jako rzeczownika. Przez to rozumie się osobę lub zachowanie, które charakteryzuje teatralność i przesadne wyrażanie uczuć
- czasem także z seksualnym dotykiem.
- czasem także z seksualnym dotykiem.
